Horizon Forbidden West - Nog beter dan Zero Dawn (2024)

Daar is ‘ie dan eindelijk, de game die laat zien wat de PlayStation 5 in huis heeft. Sinds de release van Sony’s nieuwe console in november 2020 werd dezelfde zin eindeloos herhaald: de machine biedt potentie, maar er is nog geen game die echt indruk maakt. Ratchet & Clank: Rift Apart liet mooie dingen zien, maar is natuurlijk een heel andere game dan de meest gelauwerde PlayStation-titels zoals Uncharted, The Last of Us, God of War en Horizon Zero Dawn. Met Horizon Forbidden West krijgt dat laatste spel een opvolger en heeft de PlayStation 5 zijn eerste écht grote exclusive. In een tijd waarin Microsoft met overnames Sony het vuur aan de schenen probeert te leggen, is het voor de Japanners erg lekker dat die eerst echt grote exclusieve game ook meteen een voltreffer is.

Horizon Forbidden West is een direct vervolg op Horizon Zero Dawn. De game start met een korte recap die laat zien wat er in dat spel is gebeurd, maar dat bracht bij ons nog niet alle herinneringen helemaal terug. Het is wellicht raadzaam om even een wat uitgebreidere samenvatting op te zoeken of, als je echt tijd over hebt, Horizon Zero Dawn gewoon nog eens te spelen voor je aan Forbidden West begint. Hoe dan ook: hieronder nemen we even door hoe Zero Dawn in elkaar zat, want niet alleen het verhaal speelt een rol in de nieuwe game. Ook veel elementen uit de gameplay van dat spel keren terug in Horizon Forbidden West. Het hoofdpersonage, Aloy, hoeft de wereld niet opnieuw te leren kennen en de game gaat er een beetje vanuit dat datzelfde geldt voor de speler.

Wat gebeurde er in Horizon Zero Dawn?

Horizon Zero Dawn speelde zich af in de 31e eeuw. De speler nam de rol aan van Aloy, een roodharig meisje dat opgroeide als banneling van de Nora-stam. De mensheid leefde primitief, in een wereld waar de sporen van een verder ontwikkelde samenleving nog wel zichtbaar waren. Zo waren delen van het landschap gevuld met gebouwen en voertuigen uit ons tijdperk, maar dan volledig overwoekerd door de natuur. Wat bleek: de mensheid is zo’n duizend jaar eerder ten onder gegaan, toen de controle over machines verloren werd. Die machines moesten de vrede bewaren, maar ze zorgden uiteindelijk voor de ondergang van de mensheid. In een poging om de toekomst van de aarde te redden en de mensheid een nieuwe start te geven, ontwikkelde een team wetenschappers onder leiding van Elisabet Sobeck het Zero Dawn-project. Dat project zou de machines moeten kunnen uitschakelen en de mensheid door middel van opgeslagen dna-samples een nieuwe start kunnen geven. Dat zou geregeld moeten worden door Gaia, het hoofdsysteem dat de wereld met behulp van diverse subsystemen opnieuw vorm moest geven.

Zero Dawn verliep echter niet zoals gepland. Dat had meerdere oorzaken. Theodore Faro, een collega van Sobeck, saboteerde Apollo, een van de subsystemen. Dat leidde ertoe dat alle kennis van de mensheid tot aan de uitroeiing verloren ging, wat ook meteen verklaart dat de nieuwe mensen op aarde veel primitiever leefden dan hun voorouders van duizend jaar geleden. Een ander subsysteem, Hades, bleek ondertussen aan de gang gegaan met zijn taak: het opnieuw uitroeien van de mensheid als de resultaten van Zero Dawn niet naar wens waren. Met behulp van enkele andere personages en stammen ging Aloy de strijd aan met Hades en de boosaardige strijders die onder zijn bewind vielen, om de wereld uiteindelijk te verlossen van de dreiging die Hades met zich meebracht. Van ‘eind goed, al goed’ bleek echter geen sprake. In uitbreiding ‘Frozen Wilds’ bleek dat opnieuw een subsysteem voor problemen zorgde. Dit keer was het Hephaestus, die op eigen houtje een leger aan moordlustige machines bouwde. Aloy slaagde erin Hephaestus te verslaan, maar kreeg meteen de waarschuwing dat Hephaestus niet weg was. Hij was simpelweg naar een andere fabriek vertrokken, om daar meer machines te maken.

LET OP: deze pagina bevat enkele lichte spoilers. Zonder op details in te gaan, bespreken we wat elementen die te maken hebben met het verhaal. Ook benoemen we een onderdeel van de gameplay dat we erg tof vinden en waarvan we ons kunnen voorstellen dat anderen dit zelf willen ontdekken, hoewel er elders op internet wel beelden van zullen verschijnen. Wij laten de keuze aan jouzelf. Op deze pagina lees je onder meer hoe lang wij erover deden om bij de credits te komen, wat dat speciale gameplayelement is dat wij zo tof vinden en wat we vinden van het einde van het verhaal. Mocht je dit niet willen lezen, sla deze pagina dan over.

Op naar het westen

Op de vorige pagina beschreven we de opmaat naar Horizon Forbidden West. De game begint wanneer Aloy en Varl, een goede vriend en eveneens Nora-stamlid, op zoek zijn naar Gaia. Dankzij de inmiddels opgedane kennis weet Aloy dat Gaia de sleutel is om de aarde volledig te herstellen en de machines weer onder controle te krijgen. Dat is nodig, want de aarde wordt bedreigd door een gevaarlijk goedje dat schadelijk is voor mensen en de grond onvruchtbaar achterlaat. Daarnaast duiken ook weer nieuwe, agressieve machines op, wat duidt op een actieve rol voor Hephaestus, die we in Frozen Wilds al even tegenkwamen.

Al snel blijkt dat de zoektocht naar Gaia niet zo makkelijk gaat en dat de gebeurtenissen in Horizon Zero Dawn verre van het einde betekenen. Sterker nog, zelfs de grote vijand in dat spel, Hades, blijkt nog niet helemaal verdwenen. Zijn spoor leidt richting het westen en dat is een probleem. Het gebied in het westen is namelijk verboden voor iedereen die niet behoort tot de westelijke stammen. Het toeval wil wel dat er een breekbare vrede geregeld is tussen de westelijke stammen en oostelijke stammen als de Carja, maar die vrede wordt door velen als ongewenst gezien. Aloy is dus gewaarschuwd. Die waarschuwing blijkt terecht. Een overleg tussen de diverse stammen wordt ruw verstoord door een kwaadwillende rebellenleider, die nota bene op een machine rijdt. Haar rebellen slachten een groot deel van de afgezanten van de overige stammen af, terwijl Aloy ternauwernood weet te overleven. Het is in elk geval duidelijk dat het Verboden Westen Aloy niet bepaalt welkom heet.

Wanneer je op dit punt bent aangekomen, ben je al enige uren bezig. Horizon Forbidden West begint in het oosten, laat Aloy - begeleid door prachtige opening-credits - afreizen naar het westen, alwaar je eerst enige uren bezig bent met het voorbereiden van bovengenoemd ‘diplomatiek overleg’. In die eerste uren leer je ook hoe het zat met de machines en wat Aloy ermee kan. Daar komen we op de volgende pagina’s wat uitgebreider op terug. Voor wat het verhaal betreft: hier begint het allemaal pas. Voordat bij ons de credits over het scherm rolden, stond er 61 uur op de teller en dat is zonder ook maar een poging te hebben ondernomen om de game als een completionist te spelen. We hielden voor we het eindspel in gingen nog een aardige waslijst aan sidequests over en hadden op dat moment zelfs niet alle questtypen ontdekt. Gelukkig kun je Horizon Forbiden West voorbij de verhaaltechnische eindstreep door blijven spelen. Er valt dan nog steeds genoeg te doen en te ontdekken.

Komt er nog meer?

Wel heb je dan de voornaamste reden om steeds sterker te worden al achter je liggen. Veel gamers houden zonder de drijfveer van het hoofdverhaal te weinig reden over om een game door te spelen. Of dat bij Horizon Forbidden West ook zo is, valt af te wachten. Wanneer je na afloop van het hoofdverhaal met metgezellen in je basis praat, krijg je allerlei antwoorden als ‘ik ben met iets bezig, ik laat het je weten als ik meer weet’. Nee, het verhaal is na Horizon Forbidden West nog niet afgelopen en dat had natuurlijk ook niemand verwacht. De houding van je vrienden doet vermoeden dat ook dit spel uitgebreid zal worden met downloadable content, terwijl er in de verdere toekomst ook wel weer een volledig nieuwe game zal komen. Wat dat betreft had het einde van ons best iets meer gesloten mogen zijn, want Guerrilla zet in de eindfase alles dat nu is gebeurd een beetje weg als ‘was leuk, maar de écht grote dreiging komt er nog aan’. Dat doet wat afbreuk aan het verhaal dat je net hebt doorgespeeld. Het had minder expliciet mogen zijn, al is al te lang stilstaan bij dit punt een beetje muggenziften.

Wings of the Ten

Wat nog steeds gewoon overblijft was, of is, een dijk van een avontuur. Greep het verhaal ons net zo vast als dat van Horizon Zero Dawn? Nee, dat niet. Maar dat is ook niet zo gek. Destijds was de wereld helemaal nieuw. Ontdekken waarom onze oude wereld was verworden tot de wereld in Horizon was onderdeel van dat avontuur. Nu je dat al weet en in de achtergrond verdere details worden ingevuld terwijl er langzaam wat nieuwe elementen worden toegevoegd, zorgt dat niet voor hetzelfde effect. Dat betekent niet dat Horizon Forbidden West je niet zal verrassen. Sterker nog, de verhaalmissies zorgen voor meerdere enorm spectaculaire momenten. Bereik de missie genaamd ‘Wings of the Ten’, die je spelervaring tot op dat moment flink weet te veranderen, en je begrijpt wat we bedoelen. Of het voor die tijd al mogelijk is, durven we niet te beweren, maar na die missie kun je op de rug van een Glinthawk door de spelwereld vliegen. Dat is ongelooflijk gaaf en hoewel je af en toe wel wat inladende textures ziet, is het knap dat de game deze manier van rondreizen door de wereld gewoon aankan.

Trouwens ook gaaf om te zien, is de persoonlijke ontwikkeling die Aloy heeft doorgemaakt tegen de tijd dat je het einde van Forbidden West hebt bereikt. Het ogenschijnlijk simpele meisje uit de Nora-clan dat in Zero Dawn van de ene verbazing in de andere viel, groeit gaandeweg dit spel uit tot een echte leider. Daar moet ze aanvankelijk niets van weten. Ze probeert zelfs haar meest trouwe kompaan, Varl, in het oosten achter te laten. Met elk uur dat vervolgens verstrijkt, zie je een Aloy die meer en meer op haar strepen gaat staan. We zien haar een gevecht voorkomen door aan een stel kwaadwillende lui te vragen of ze het wel écht een goed idee vinden om te gaan knokken met de dame die (in Horizon Zero Dawn) Meridian heeft gered van Hades. We zien haar later in de game een eigen plan bedenken, tegenwerkers op het matje roepen en orders geven aan haar metgezellen. Waar Aloy in Zero Dawn nog vooral speelbal was van het lot dat kennelijk het hare was, is ze in Forbidden West meer vastberaden en steeds meer 'in control'.

Qua gameplay en de structuren die daarbij horen, lijkt Forbidden West natuurlijk in veel opzichten op Zero Dawn. Dat betekent dat je te maken hebt met een actiespel waarbij je de meeste actie vanuit een derdepersoons-perspectief ziet. Aloy is de avonturier die bewapend met een speer en een boog ten strijde trekt. Vijanden zijn daarbij vaak de machines die je overal tegenkomt, maar ook vijandige mensen die horen bij de rebellen of bij de geheimzinnige ‘Sons of Prometheus’ die je af en toe tegenkomt. Aloy doet echter veel meer dan vechten. Er moet flink geklauterd worden, er moeten puzzels worden opgelost en als je betere spullen wil hebben, zoals een tas waar je meer grondstoffen in kwijt kunt of waarmee je meer pijlen bij je kunt dragen, zul je ook moeten jagen. Een ander steeds terugkerend taakje is het constant aanvullen van je voorraad helende planten, en je voorraad hout om pijlen van te maken.

Prachtige spelwereld

Al die gameplay-elementen kunnen terugkomen in missies, maar ze zijn vooral verpakt in een grotere drijfveer, namelijk het verkennen van de wereld. Dit noemden we in de review van Horizon Zero Dawn al als pluspunt en het is in Forbidden West misschien nog wel sterker aanwezig. De spelwereld is ongelooflijk divers, zit vol geheimen en heeft behoorlijk wat potentiële herkenningspunten voor wie steden als Las Vegas en San Francisco goed kent. Het zorgde ervoor dat we meermaals lukraak een punt ergens ver weg selecteerden en daar zonder reden naartoe reisden, gewoon om te zien wat we onderweg tegenkwamen. Zulke acties resulteren in mooie plaatjes, maar ze zijn ook handig. Je komt onderweg kampvuren tegen die, zodra je ze een keer hebt bezocht, als locatie dienen voor het fasttravel-systeem. Hoe mooi de wereld van Horizon Forbidden West ook is, het gaat uiteindelijk wel vervelen als je vaak heel lang moet lopen.

Bij lange afstanden is het uiteraard fijn dat Aloy snel door de wereld kan reizen. Dat kan eventueel mounted op een machine, maar dus ook tussen kampvuren. Je kunt daarbij ook vanaf elk punt in de wereld naar zo’n kampvuur reizen. Zoek je eerst een kampvuur op en reis je vanaf daar, dan is je snelle reis gratis. In ruil voor een Fast Travel Pack kun je ook vanaf elke andere locatie starten. Dat is een fijne versimpeling. De game duurt erg lang en als je de meeste delen van de wereld al eens hebt gezien, wordt het verlangen om sneller van quest naar quest te gaan groter. Gamers die dat verlangen hebben, worden door Guerrilla Games op hun wenken bediend.

Overigens valt op dat alles lekker snel gaat. In dat kader zien we de kracht van de PlayStation 5 natuurlijk in actie, en dan met name de snelheid van de ssd. De spelwereld kom je helemaal zonder laadtijden door, tenzij je gebruikmaakt van fast-travel, maar dat gaat pijlsnel. Ook het inladen van een opgeslagen spel kost amper tijd. Dat is enorm fijn en wat ons betreft een van de grotere pluspunten van Horizon Forbidden West op een PlayStation 5. Natuurlijk zal de game er op de nieuwere console ook beter uitzien en soepeler draaien. We hebben het spel niet getest op een PlayStation 4, dus kunnen we geen onderbouwde uitspraak doen over hoe de game daar op draait. Guerrila Games heeft zelf wel een video uitgebracht waarop de game draaiend op een PS4 in actie is te zien, maar dat zegt natuurlijk niets over de stabiliteit.

Speel je de game op een PlayStation 5, dan profiteer je logischerwijs van een audiovisuele stap omhoog, en van enkele features die te maken hebben met de DualSense-controller. Die controller zorgt voor betere haptische feedback tijdens gevechten, terwijl de adaptive triggers ook bij verschillende wapens en handelingen anders aanvoelen. Op grafisch gebied profiteert de game van een nieuw lichtsysteem dat onder meer bijdraagt aan de dag-en-nacht-cyclus in de spelwereld. Verder is het algemene grafische niveau hoog. Guerrilla Games maakt er geen geheim van dat het hoge detailniveau en de hoge kwaliteit character models mogelijk zijn gemaakt door de ssd van de PlayStation 5.

Performance vs. Fidelity

De game laat spelers kiezen uit twee grafische modi, waarvan er eentje zorgt voor optimale graphics en de andere voor een hogere framerate. Dit is een keuze die we inmiddels al jaren kennen bij consolegames. In dit geval is er niet echt een verkeerde keuze. Wat het best werkt, hangt van je voorkeur af. Wij speelden de game tot ongeveer halverwege in de Fidelity-modus en schakelden vervolgens over naar de iets soepelere Performance-modus. Die laatste genoot uiteindelijk onze voorkeur. De game is mooier en oogt scherper in de Fidelity-modus, maar zeker in drukke gevechten zijn de extra frames een fijne bonus. Wat je daarbij inlevert aan grafische kwaliteit is bovendien niet echt schokkend. Het omgekeerde kun je ook verdedigen. Als je in Fidelity speelt, wen je snel genoeg aan de wat lagere framerate, waarna je net zo goed kunt genieten van al het moois dat Horizon Forbidden West heeft te bieden.

Links Fidelity, rechts Performance.

Al dat moois komt tot uiting in de manier waarop de machines zijn gemaakt en geanimeerd, in sterk kleurgebruik en in schitterende omgevingen. Meermaals stonden we even stil om te genieten van al het fraais dat de zeer gevarieerde wereld van Horizon Forbidden West biedt. De mooiste momenten zijn echter zonder uitzondering die waarop beeld en geluid samenkomen om zeer filmische scènes op je scherm te tonen. De opening-credits zijn daar een voorbeeld van, maar tijdens de belangrijkste missies kom je meer van dit soort momenten tegen waarbij de regie zich van zijn beste kant laat zien. Horizon Forbidden West hoort in die situaties bij de mooiste games die ooit zijn gemaakt.

Op de vorige pagina deden we een poging om over de gameplay te praten, maar raakten we gaandeweg afgeleid door de audiovisuele elementen. Dat is niet erg, want het is iets dat ook in Horizon Forbidden West vaak genoeg gebeurt, maar dat terzijde. We richten de blik alsnog op de gameplay. Laten we beginnen met de manier waarop Aloy zich voortbeweegt door de spelwereld. Zoals gezegd, kan dat te voet en rijdend op een machine. Het gaat allemaal soepel genoeg. We kozen er vaak voor afstanden gewoon te lopen, omdat je dan meer ziet en onderweg wat spullen kunt verzamelen. Ben je in de buurt van vijanden, dan maakt rennen plaats voor sluipen en kun je gebruikmaken van de typerend roodgekleurde bosjes waarin Aloy zich kan verstoppen om ongezien langs vijanden te sneaken of ze aan te vallen met een krachtige Silent Strike.

Klimmen en puzzelen

Het Verboden Westen is echter op diverse plaatsen behoorlijk onherbergzaam en zelfs in vlakkere stukken staan vaak gebouwen die je kunt beklimmen. Het klimmen en klauteren, en de overige platformelementen die daarmee samenhangen, speelt ook een grote rol in Horizon Forbidden West. Aloy klimt moeiteloos naar grote hoogten. Makkelijk is dat nooit; de route omhoog wordt weergegeven door geel gekleurde elementen die met hun kleur aangeven dat Aloy ze kan gebruiken. Is zo’n route niet duidelijk, dan heb je kans dat je een klein puzzeltje moet oplossen voor je verder kunt. Denk daarbij aan een ladder die je niet kunt bereiken tot je een blok verschuift waar je vervolgens op kunt klimmen om naar de lader te springen. Dat springen zorgt af en toe voor wat probleempjes. Meermaals donderden we vrij kansloos naar beneden, zoals dat vroeger in Assassin’s Creed vaak gebeurde als de game niet leek te begrijpen welke sprong je wil maken. Het komt in Horizon Forbidden West niet heel vaak voor, maar het is wel een van de minder sterke kanten van de gameplay.

Het vechten is echter waar het gebeurt. Wie het vorige deel heeft gespeeld, weet dat Aloy uitermate vaardig is met een boog, maar ook met een speer. Dat zijn dan ook haar voornaamste wapens in Horizon Forbidden West. Net als in het vorige spel kun je allerlei soorten bogen bemachtigen, die allemaal specifieke sterke en zwakke punten hebben. Na enkele tientallen uren spelen zul je van elke type wel een boog hebben en kun je de machines bestoken met pijlen die hun armor penetreren of die goed zijn in het losknallen van onderdelen. Zo kun je bijvoorbeeld een al te sterk wapen van de rug van een machine af schieten, of een onderdeel loshalen dat je daarna kunt oppikken en gebruiken bij het upgraden van je spullen.

Upgraden

De wapens en outfits die Aloy verzamelt, kunnen stuk voor stuk worden verbeterd. De eerste upgrades vereisen niet al te bijzondere spullen, maar wil je een sterk item maximaal verbeteren, dan gaat daar wel wat werk in zitten. Niet zelden heb je daarvoor een of meerdere dingen van een Thunderjaw, Slitherfang, Stormbird of Tremortusk nodig. Heb je echt pech, dan heb je zelfs items van de Apex-versies van een machine nodig. Dat zijn extra sterke varianten van de toch al aardig sterke, beestachtige machines. Een gevecht met zo’n machine kost wat tijd en bij sommige voorwerpen heb je geen garantie dat ze altijd tussen de loot zitten. Ben je vastberaden om het setje wapens dat je voor ogen hebt helemaal te upgraden, dan komt daar dus wat grinden bij kijken. Gelukkig blijft het vechten met deze reusachtige machines wel gewoon leuk, ook als je het wat vaker moet herhalen.

Gevechten kun je ook interessant houden door je skill points regelmatig uit te geven in een van de zes skill trees. De bomen houden verband met verschillen tussen Aloys' eigenschappen. Je kunt investeren in haar kwaliteiten als warrior, hunter, survivor en ga zo maar door. Waarschijnlijk kies je hier eerst voor onderdelen die je natuurlijke speelstijl versterken. In ons geval is dat het vechten met een boog en alles dat ons helpt makkelijker in leven te blijven, dus health boosts zijn meegenomen. Je kunt je stijl echter ook bijschaven door de nieuwe aanvallen die je hier kunt vrijspelen te adopteren en vaker te gebruiken. Vaak zorgen ze voor spektakel en zijn ze ook nog effectief.

Toch zijn al die extra’s niet per se nodig om gevechten in Horizon Forbidden West te kunnen winnen. Zeker wanneer je de game op Normal speelt en de nodige extra activiteiten onderneemt, is de game prima te behappen. Met het oppakken van sidequests en andere activiteiten verdient Aloy extra skill points en ervaringspunten, waarmee ze in level kan stijgen en sterker wordt. Wij bereikten level 50 voordat we aan de eindmissie van het verhaal begonnen. Als het questmenu in de game een goede indicatie geeft, is die missie al te doen vanaf het moment dat je level 35 bereikt. Je kunt het jezelf dus makkelijker maken door meer andere dingen te doen in de spelwereld. Doe dat vooral, want veel quests buiten de hoofdverhaallijn zitten goed in elkaar en ze geven achtergrondinformatie over een van de personages of facties die je tegenkomt in het spel.

Companions

Terwijl je die main quest of sidequests speelt, valt ook op dat er steeds vaker iemand met je mee gaat op een missie. Horizon Forbidden West legt in het verhaal de nadruk op Aloys' companions. Enkele van hen zijn oude bekenden, andere ontmoet je in het Verboden Westen. Je doet nog steeds veruit het meeste alleen, maar af en toe vechten zij aan je zijde. Ook zullen soldaten van stammen die jou gunstig gezind zijn je te hulp schieten bij gevechten, mochten ze toevallig in de buurt zijn.

Dat laatste is belangrijk, want het helpt bij het opbouwen van een geloofwaardige wereld. Als je net een stam gered hebt van de ondergang en op goede voet met ze staat, zou het immers raar zijn als ze niet de zijde van Aloys kiezen. Over dit soort dingen heeft Guerrilla toch al goed nagedacht. Zo zul je merken dat personages tijdens sidequests soms praten over dingen die gebeurd zijn in de hoofdquestlijn. Je kunt een sidequest echter ook al eerder of juist veel later uitvoeren. Dat betekent dat de inhoud van de gesprekken tijdens die betreffende sidequest niet altijd hetzelfde zijn. De personages laten zien op de hoogte te zijn van de laatste ontwikkelingen. De sidequest speelt zich niet af in een vacuüm; hij is onderdeel van het grotere plaatje. Dit is een heel sterk onderdeel van de game.

Voortgang goed bijgehouden

In diezelfde categorie hoort een ander element dat nog weleens fout wil gaan in dit soort games. Ken je het verschijnsel dat je iets twee keer moet doen, omdat je het al een keer had gedaan en daarna ineens een quest krijgt die je opdraagt hetzelfde nog eens uit te voeren? Dan moet je bijvoorbeeld een basis innemen die je toevallig vlak daarvoor al leeg had geveegd. Erg vervelend, want het breekt de geloofwaardigheid van de spelwereld af. Gelukkig steekt Horizon Forbidden West ook op dit punt gewoon goed in elkaar. We maakten mee dat iemand in een kamp ons wilde vragen om een bepaalde tunnel vrij te maken en een soort doosje op te pikken in die tunnel. Aloy reageerde hierop met: “Bedoelde je soms dit doosje? Ja, ik ben toevallig net in die tunnel geweest.” Meneer blij met zijn doosje, wij blij met de extra skill points en ervaringspunten die we in onze schoot geworpen krijgen, en nog maar eens een voorbeeld van een goed doordachte quest-structuur.

Een andere manier waarop structuur kan worden aangebracht, is door overzicht te houden over je quests. Dat kost in Horizon Forbidden West nogal wat moeite, want er zijn heel veel verschillende activiteiten. Het is onmogelijk om in te schatten hoeveel tijd je kwijt zou zijn als je alles volledig wilt voltooien, maar dat je dik over de honderd uur gaat, lijkt wel duidelijk. Dat betekent dat je na verloop van tijd waarschijnlijk, net als wij, niet meer bijhoudt wat ook alweer welke sidequest was. Je hobbelt gewoon van opdracht naar opdracht en ziet als je er bent wel om welke personages het ging en wat ook alweer het verhaal was dat erbij hoorde.

Overzicht houden is trouwens toch wel een heikel puntje in Horizon Forbidden West. Zo draait de camera in gevechten soms net niet helemaal lekker mee, waardoor je niet altijd ziet waar je dodge-bewegingen naartoe maakt. Wij draaiden onszelf toch een aantal keer vast in een hoekje, wat natuurlijk niet handig is. Een ander aspect waarbij sprake is van gebrek aan overzicht, betreft de vele grondstoffen en items die je verzamelt bij het looten van machines. Dat zijn er simpelweg te veel. Wij hielden van het begin af aan niet echt bij wat we nou eigenlijk aan loot oppikten. Je kijkt simpelweg naar de kleurindicatie van de loot, zodat je weet hoe waardevol het ongeveer is. Pas als je gaat upgraden, kijk je of je hebt wat je nodig hebt en ga je op zoek naar de ontbrekende items.

Nog zoveel meer te doen

Veel van de plantjes die je vindt, zijn trouwens nodig voor het veranderen van kleuren in je pakje of het laten prepareren van eten, waarvan je vervolgens een buff kunt krijgen die een tijdje actief blijft. Dat klinkt leuk in theorie, maar we hebben nul keer de behoefte gehad dit daadwerkelijk te doen. Datzelfde geldt voor Machine Strike. Dit is een bordspel waarin de stukken waarmee je speelt, zijn gebaseerd op machines uit de spelwereld. Je probeert met jouw stukken alle stukken van je tegenstander uit te schakelen voordat je zelf al je stukken kwijt bent. Het spelletje is best grappig en aardig uitgedacht, maar wist ons niet voldoende te boeien. We hebben het even uitgeprobeerd, maar hebben daarna geen tijd gestoken in het verzamelen van allerlei zeldzame stukken om mee te spelen, en ook de spelers die je her en der in nederzettingen tegenkomt, lieten we links liggen.

Verder zijn er nog de Hunting Grounds, waar je specifieke machines in zo kort mogelijk tijd moet verslaan, en de Arena, waar je speciale uitdagingen krijgt die medailles opleveren. Met die medailles kun je speciale gear kopen nabij de arena. Een leuk detail is daarbij dat die challenges niet altijd met je eigen wapenuitrusting worden gespeeld. Soms schotelt de game je hier een andere build van Aloy voor, met andere wapens en andere valstrikken op zak. Je wordt daardoor gedwongen om op een andere manier te spelen. Zeker voor gamers die Horizon Forbidden West verder aan de makkelijke kant vinden, is dit een grappige extra, temeer omdat je tijd wordt vastgelegd in een leaderboard en je dus kunt kijken hoe goed of slecht je het hebt gedaan in vergelijking met andere spelers.

We zeiden het in de videoreview en herhalen het hier nog eens: Horizon Forbidden West is een beest van een game. Guerrilla Games levert op vrijwel elk gebied fantastisch werk af. De gigantische open wereld is prachtig en veelzijdig, en het is erg plezierig om hem stukje bij beetje te ontdekken. Het hoofdverhaal geeft een sterk vervolg aan het verhaal dat in Zero Dawn en Frozen Wilds werd ingeleid en de vele sidequests en extra activiteiten geven de game nog enorm veel extra, zowel in speeltijd als in achtergrondinfo bij alles wat zich in de spelwereld afspeelt. Daarnaast is het leuk om ze allemaal door te spelen omdat de gameplay gewoon goed in elkaar zit. Vechten kan op allerlei manieren, maar wat je aanpak ook is, het werkt altijd prima en gaat soepel.

Audiovisueel gooit Horizon Forbidden West ook hoge ogen, waarbij het weinig uitmaakt of je kiest voor optimale graphics of optimale framerate. Wij vonden de modus met een hogere framerate net fijner spelen en namen de subtiele grafische stap terug daarbij voor lief, maar met net iets scherpere beelden en een iets lagere framerate is de game nog steeds uitstekend te spelen. Er is dus geen verkeerde keuze. Op technisch vlak is trouwens wel te hopen dat de Day One Patch, die wij sinds eind vorige week al konden downloaden, de crashes die we meemaakten inderdaad weet te verhelpen. In de korte periode die we nog mét patch hebben gespeeld, leek de game inderdaad stabieler. Ook waren enkele kleinere, grafische issues, zoals spastisch bewegende dode vijanden of zwevende elementen in de omgeving, verholpen. Een ander issue, namelijk dat het scherm tijdens de gameplay af en toe heel kort volledig zwart wordt, bestaat na deze patch nog wel, maar zorgde bij ons niet voor grote problemen.

Zeker als de crashes inderdaad tot het verleden behoren, valt er bijzonder weinig aan te merken op Horizon Forbidden West. We hebben het verhaal met veel plezier uitgespeeld en kijken ernaar uit om de komende tijd de rest van de content te spelen, want zelfs na dik zestig uur spelen, kent het Verboden Westen nog genoeg geheimen voor onze versie van Aloy. Dat is maar goed ook, want dit is echt zo’n game waarbij je na afloop meteen zin hebt in een volgend deel, maar dat zal - zelfs als het om een downloadable uitbreiding zou gaan - nog wel even op zich laten wachten. Het moge duidelijk zijn dat Guerrilla Games opnieuw een meesterwerk aflevert. Is het overdreven om te stellen dat Sony’s beste studio op dit moment in Amsterdam is te vinden? Wellicht is dat een iets te chauvinistische stelling, maar als er ooit een game was op basis waarvan zo’n claim kan worden waargemaakt, is het Horizon Forbidden West.